
-مرگ ، برای كسی كه تولد يافته ، اجتناب ناپذير است و تولد مجدد برای كسی كه مرده ، حتمی است .بنابراين ، در انجام وظيفه غير قابل اجتناب خود، نبايد دچار غم و اندوه شوی .
-تمام مخلوقات در آغاز نامتجلی اند، سپس در مرحله ميانی متجلی می شوند ، و دوباره پس از نابودی نامتجلی می گردند. پس چه نيازی به غم و اندوه وجود دارد.
-برخی به روح به عنوان پديده ای شگفت انگيز می نگرند، بعضی آن را به عنوان پديده ای شگفت انگيز توصيف می كنند و برخی نيز شنيده اند كه روح پديده ای شگفت انگيز است . حال آنكه ديگران حتی پس از شنيدن مطالبی دربارة روح ، به هيچ وجه قادر به درك آن نيستند.
-ای نواده بهاراتا، هرگز نمی توان آن كسی را كه در بدن سكونت دارد و جاودانی است از بين برد . پس ، نبايد برای هيچ موجودی غم و اندوه به دل راه دهی .
-با در نظر گرفتن وظيفه ويژه ات به عنوان يك كشاتريا بايد بدانی برای تو هیچ كاری بهتر از جنگيدن بر اساس اصول دينی وجود ندارد. پس جای هيچ گونه ترديدی نيست.

-ای پارتها، خوشا به سعادت آن كشاترياهايی كه ناخواسته چنين فرصتهای جنگيدنی برايشان فرا میرسد و درهای كرات بهشتی به روی ايشان گشوده می شود.
-اما چنانچه از وظيفه دينی خود كه جنگيدن است امتناع ورزی ، قطعاً به علت ناديده گرفتن وظايفت مرتكب گناه خواهی شد و بدین ترتيب شهرت خويش را به عنوان جنگجو از دست خواهی داد.
-مردم همواره به بدنامی از تو ياد خواهند كرد و برای يك فرد محترم ، ننگ بدتر از مرگ است .
-سرداران بزرگی كه برای نام و شهرت تو قدر و منزلت بسيار قائل بودند، گمان خواهند كرد كه تو فقط به علت ترس ميدان نبرد را ترك گفته ای و در نتيجه تو در نظر آنان پست و زبون خواهی شد.
-دشمنانت با كلمات توهين آميزی تو را توصيف خواهند كرد و توانايی تو را به باد استهزاء خواهند گرفت. چه چيز میتواند برای تو دردناكتر از اين باشد.
-ای پسر كونتی ، يا در ميدان نبرد كشته خواهی شد و به سيارات بهشتی دست خواهی يافت و يا پيروز خواهی شد و از سلطنت زمين بهره مند خواهی گشت . پس برخيز و با عزمی راسخ بجنگ .
-بجنگ به خاطر جنگيدن ، بدون در نظر گرفتن خوشبختی يا غم ، سود يا زيان ، پيروزی يا شكست ، و با چنين عملی هرگز مرتكب گناه نخواهی شد.